1. پروردگارا! همانا من خود را خالص برای طاعتت کردم و از همه خلق به سوی تو بریدم،

2. و با تمام وجود روی به تو آوردم،

3. و روی از هر کس که محتاج عطای توست برگردانیدم،

4. و حاجتم را از کسی که از فضل و احسان تو بی نیاز نیست برگردانیدم و طلب نکردم.

5. چون دیدم که طلب حاجت کردن مخلوق محتاج از مخلوقی مثل خود، از سفاهت اندیشه و ضلالت عقل اوست.

6. ای خدای من! چه بسیار مردمی را دیدم که از درگاه غیر تو عزت و حاجت طلبیدند و در عوض ذلت و محرومی یافتند و از غیر تو ثروت و ملک خواستند و فقیر شدند، و رفعت و بلندی طلب کردند و پست و ذلیل شدند.

7. لذا انسان هوشمند به واسطه مشاهده ی امثال این مردم، درست دریافت و از حال آنان به پند و عبرت موفق شد و اختیار و انتخابش، او را به راه رشد و صلاح هدایت کرد.

8. پس ای مولای من! تنها تویی مرجع درخواست من نه هیچ درخواست شده ی دیگر و تنها تویی برآورنده ی حاجت من نه کس دیگر که به سویش طلب حاجت برند.

9. و تویی مخصوص به دعا و درخواست من پیش از آنکه کسی را بخوانم؛ و احدی را در امیدواریم به حضرتت با تو شریک ندانم؛ و در دعایم کسی را با تو همراه و همردیف نمی گردانم و ندایم فقط به سوی توست.

10. مخصوص توست ای خدای من! وحدانیت و یگانگی عدد، ملک و قدرت بی حد و نهایت، فضل و شرافت نیرو و قوت، مقام بلند و درجات رفیعه وجود.

11. و کلیه موجودات، غیر تو در زندگی خود عاجز و مورد ترحمند و بر انجام امور خویش مغلوب، و در شان و نیازمندی های خود مقهور، دارای تحول و اختلاف حالات، و محکوم به انتقال و تغییر صفاتند.

12. پس تو برتر و متعالی تر از آنی که همانند و همتایی داشته باشی، و بزرگ تر و برتر از آنی که مثل و مانندی برای تو باشد؛ پس پاک و منزهی و هیچ خدایی جز ذات یکتای تو نیست.
                                                                                               صحیفه سجادیه