ای خدا! ستایش مخصوص توست به خاطر پرده پوشی تو بعد از علمت به گناهانمان، و به خاطر گذشتت بعد از آگاهیت به کردار بندگان؛ هر یک از ما به بد کاری مشغول است اما تو او را به اعمال بدش مشهور ننمودی؛ و مرتکب گناه و افعال زشت است، و تو او را مفتضح و رسوا نساختی و بدکاری هایش را از نظرها پنهان داشته و کسی را بر آن آگاه ننمودی.

ای خدا! چه بسیار نهی تو که آن را بجا آوردیم و چه بسیار سیئات که کسب کردیم و چه خطاها که مرتکب شدیم و تنها تو بر آن مطلع بودی نه هیچ ناظر دیگر، در صورتی که فوق هر قدرتی قادر بودی که آن قبایح را آشکار سازی؛ اما عفو و بخشایشت جلوی چشم بینندگان حجاب گردید و از شنیدن آن خطاها، جلوی گوش خلق سد محکم کشید.

پس ای خدای کریم! آنچه از عیب و عارهای ما که مستور کردی و نواقصی که مخفی نمودی آن را واعظ ما قرار ده و موجب انزجار و دوری از بدخویی ها، و سبب ترک خطاها بگردان و سبب تلاش برای توبه محو کننده ی گناهان و پیمودن طریق پسندیده قرار ده.

و وقت این توفیق را به ما نزدیک ساز و ما را به غفلت از یاد خود دچار مساز که ای خدای من! ما به تو، شوق و رغبت قلبی داریم و از گناهان، پشیمان و تائب هستیم.

و خدایا! درود فرست بر برگزیده ات از همه خلایق، حضرت محمد مصطفی و عترت پاکش که برگزیده از تمام خلقند و ما را هم از کرامت پذیرنده ی تعلیمات و مطیع دستورات آنان قرار ده، همان گونه که خودت امر فرمودی. 
                                                                                               صحیفه ی سجادیه

پی نوشت: قرار بود تا بعد از امتحان هام نیام اینترنت، منتها برای انجام کاری اومدم و گذارم افتاد به مدیریت وبلاگ و پیام های ارسالی!
مدتها قبل توی یه وبلاگ یه کامنت گذاشته بودم؛... دیدمش! خوندمش! دوباره خوندمش، یه بار دیگه خوندمش! بازم خوندمش!...
وای خدای من چقدر زیباست؛ کلمه به کلمه اش رو دوست دارم، با تک تک کلمه هاش گریه کردم، به خیلی چیزها فکر کردم...
اون کامنت همین دعاییه که در بالا آوردمش!
                                              خدایا ببخش!