نظرات ياداشت در هم برهم هاي ذهنم - دختـري دَر راه آفتـاب

+ موسي

لقمان غلامي بوده .... خودش از اهل معنا و آزاده بوده .... خواجه اي داشته.
اونقدر براي خواجه اش عزيز بوده که [خواجه] هرگز بدون او چيزي نمي خورده .
هرچيزي که براي او مي آوردند ، اول لقمان رو خبر مي کرد و تا لقمان نميخورد ، نميخورده .
تا اين که يه زماني براي خواجه لقمان خربزه آوردند.... لقمان خربزه را که گرفت آنقدر با علاقه
و حلاوت خورد که خواجه باز به او ميداد... هفده قاچ تکرار شد... بخش خيلي کوچکي از آن خربزه
باقي ماند ؛ آنقدر با ولع و اشتياق ميخورد که خواجه گفت :بگذار بخورم ببينم اين چيه که او اينقدر
با اشتياق ميخوره؟ وقتي خورد آنقدر تلخ بود که زبانش آتش گرفت! گفت تو چطور تحمل کردي و
اين همه را خوردي؟ اين قهر بود ، تلخي بود؛ چطور تونستي اونو لطف بپنداري؟آيا تاب و تحملت
زياده يا با خودت دشمني؟

گفت : آنقدر از دستان نعمت بخشت خوردم که شرمنده تو هستم....

اون همه حلاوتي که از تو گرفتم ديگه تلخي اي بر جاي نميگذاره....

پاسخ

جدا خوشا بر احوالش....