سلام دوست روزهاي سخت من ... سلام مهرباني كه با بزرگي در روز هاي بي پناهيم سقفت را با من قسمت كردي ... حالا دو سال است بهار ها كه مي شود دلم عجيب ياد بهشت مي كند ... ياد تو ... ياد خانه ات با ديوارهاي سفيد و پنجره هاي بزرگ ... ياد خياباني هيچ وقت اسمش را ياد نگرفتم نه ان روزها نه الان ولي درخت داشت ... دل تنگ مي شوم ...