از خدا نمي ترسيم چون ستارالعيوب هست، از خدا نمي ترسيم چون رحمن و رحيم هست. وقتي خطايي را مرتکب مي شويم، خدا به سرعت آن را علني نکرده و آبروي ما رانزد مردم نمي برد، همچنين خدا توبه پذير است، به راحتي خطا مي کنيم و بعد شايد! توبه و پس از آن بارها و بارها توبه مي شکنيم، خدا را هم که چشم در چشم نمي بينيم! پس راحت تر خطا مي کنيم و توبه مي شکنيم و خجالت هم نمي کشيم. پدر و مادر اما فرق دارد، مي داني عمه ي خوبم، پدر و مادر از فرزند خود انتظاراتي دارند، توقعات و تصوراتي... ما آنها را چشم در چشم مي بينيم و مراقبيم تصويري که از ما در ذهن دارند تغيير نکرده و خراب نشود... ما !!! از والدين خود بيش از خدا مي ترسيم، چرا که پدر و مادر در همان لحظه که متوجه خطاي فرزند مي شوند او را تنبيه مي کنند، چرا که وجه ي ما نزدشان خراب مي شود، چرا که به آبروي خانوادگي و اجتماعي ما آسيب وارد مي شود. آري همانگونه شما گفتيد، ما خدا را آنگونه که خود دوست داريم م يپنداريم، نه آنگونه که هست! بايد که در اعتقاد و يقين هايمان به خدا شک کنيم. در شناختمان از خدا...