سلام خواهرم... خيلي بهت عادت کردم...

سلام خواهر خوبم... ممنونم که تلخ نوشت هاي منو مي خونيد... ممنونم

سلام... سکوت؟ يا اليس الله بکاف عبده؟

سلام خواهر خوبم... ممنون از همراهيت...

سلام عمه ي خوبم، ممنون که بهم سر مي زنيد، ممنونم ... تسليت بنده را نيز پذيرا باشيد... حاجت روا انشاءالله...

سلام دوست خوبم، ممنونم ...

دلخوش به اينم که خدا دوستم داره، اما گاهي هم به خودم مي گم آيا واقعاً دوستم داره؟ اگر جهنمي باشم چه؟ در اون حالت که ديگه دوستم نداره! ...

سلام عمه ي خوبم، خدا م يدونه که من چقدر به شما عادت کردم و احساس واقعي عمه بودن را برام داريد... چيزي نشده، مرور اين قسمت زا خاطرات منو به شدت عذاب مي ده... مرور اين آدما فشار عصبي زيادي بهم وارد مي کنه و من نياز به گفتن دارم... همين... منتها کسي براي شنيدن گفته هام نيست... دعام کن عمه ي خوبم

سلام آقاي هاتفي، اين پست مخاطب نداره، اغلب پست هاي که براي آرشيو فقط براي خودم هست، از روابط، مکالمات، و مراودات خودم در دنياي خقيقي هستند و به ارتباطات و مکاتبات دنياي مجازي ارتباطي ندارند. اونچه اينجا نوشتم، حاصل يک خودخوري بود... خود خوري از اينکه نياز به حرف زدن داري و کسي براي شنيدن نيست... اينکه اگر براي اعضاي خانواده و خواهر حرف بزنم، نگران مي شوند، اگر براي دوستان حرف بزنم، در بسياري از موارد نمي توانند احساس واقعي ام را درک کنند، اگر در دفتر بنويسم روزي کسي آن را خواهد ديد و خواند و يک برداشت اشتباه و در نتيجه دلخوري و ناراحتي... وبلاگ هم دست کمي از دفتر ندارد... پس سکوت پر بهتر از گفتن... نتيجه اينکه بي صدا و در سکوت با خدا حرف بزن که هم خوب مي شنود هم خوب برداشت مي کند و هم درست قضاوت... حيف که به اين نتيجه پايبند نيستم... :((

خواهر نرگس اگه بدوني چه حالي دارم الان داغون داغون حالم داره از آدمايي که الان در حال مرورشون هستم به هم مي خوره... دلم مي خواد بگم استفراغ به اين زندگي به اين آدما به اين همه بي تدبيري به اين همه احمق ...

حتي وقتي بعد از گفتن، بقيه ناراحت بشند؟ حتي وقتي برداشت اشتباه از گفته هات داشته باشند؟ حتي وقتي تنهات بگذارند؟ حتي وقتي دلخوري پيش بياد؟ ...