سلام خواهر خوبم، در لابلاي خاطرات من خاطره ي شاد و شيرين خيلي کم هست، اغلب تلخ اند و ناراحت کننده، دليل نوشتن اين تلخي ها فقط خودم هستم و بس... نه براي جلب توجه و نه براي کسب ترحم نمي نويسم، حال اينکه عده اي از دوستان تحت تاثير قرار مي گيرند و ابراز احساسات مي کنند، بحث ديگري ست، مي خوام بگم: من هميشه منتظر نيستم که خواننده هاي خاطراتم برام بنويسند، واي چقدر تلخ، واي ناراحت شديم، گريه کرديم، متاثر شديم و امثالهم... هر کامنتي به نوبه ي خودش خوب هست و موثر، هر کدوم از دوستانم روزهايي که روحيه ي خوبي نداشتم با حرف هاشون تسکينم دادند... مثلاً همين کامنت هاي خودتون در پست قبل، و يا روايتي که عمه خانوم برام نوشتند و يا نظر خواهر گل نرگس. چرا بايد ناراحت بشم؟ چند مرتبه اي شده که دوستانم کامنت گذاشتند و گفتند که نگران هستند از اينکه حرف هاشون من رو ناراحت کرده باشه، من هيچ دليلي نمي بينم که از دست خواننده هام ناراحت شده باشم، همتون خوبيد، خانم، مودب، دلسوز، مهربان، متين، موقر... چرا بايد ناراحت بشم؟ يک آدم تک بعدي شايد از بعضي حرف ها ناراحت بشه... فکر کنم تک بعدي نباشم! زود رنج نيستم، خيلي خيلي دير ناراحت ميشم، مگر جايي و زماني که به باورها، ارزش ها، اعتقادات وآرمان هام توهين بشه، مگر جايي و زماني که کسي از دايره ي ادب خارج بشه و کلامي توهين آميز و غير مودب داشته باشه... لذا هيچ دليلي براي ناراحتي از هيچ کدوم از خواننده هاي وبلاگم نمي بينم و تا کنون از هيچ کس ناراحت نشدم و زين پس هم انشائ الله ناراحت نخواهم شد... اميدوارم من نيز موجب ناراحتي دوستانم نشده باشم، و اگر روزي چنين اتفاقي افتاد، صادقانه و رک بهم بگند که از فلان حرف و رفتار من ناراحت شده اند تا امکان جبران و عذرخواهي را داشته باشم