چقدر چيز يادته آبجي جان، همه ي چيزهايي که تعريف کردي يادم اند... دوست داشتم تو اين پست بنويسم که خواب بودي و دايي از تهران اومده بود و چون خيلي دوستت داشت تلاش کرد بيدارت کنه تا باهات بازي کنه و تو بيدار نشدي... بعد دستت رو گرفت بلندت کرد و الکي گفت برو فلان چيزو بيار که بيدار بشي، تو هم همينطوري که داشتي راه ميرفتي خواب بودي! يعني تو خواب راه رفتي و يه چيزي را الکي برداشتي آوردي دادي به دايي و دوباره رفتي تو رختخوابت خوابيدي :) اين قدر مبادي آداب بوديم و اين قدر رسمي و شيک حرف ميزديم که بزرگتر ها دوستمون داشتند و همين مسئله حسادت زندايي را تشديد مي کرد و نهايت تلاشش را کرد که ما را از چشم بقيه بندازه و در اين بين چون تو بچه تر بودي و تپل و بامزه خيلي دوستت داشتند... دلم ميخواست يه چيز ديگه را هم بنويسم: همين که يه بار با دايي (باباي دختر دايي ها) بازي کرديم بعد زندايي دعوا راه انداخت که: آره ديگه بچه هاي من که بابا ندارند، بچه هاي تو اينا هستند! بايدم باهاشون بازي کني! ... نشد که تو پستم بنويسم اينها را ... زياد مي شد و از حوصله ي دوستان شايد خارج ... ولي يادم اند... يه فحشي هم بود که اون روزها همه به ما دو تا مي دادند؟ يادته؟ اونم ميخواستم بنويسم نشد ... تو يکي دو پست آينده مي نويسمش ...