سلام. بزرگواريد... لطف کرديد خواهر، الان خسته ام، ايشالا فردا خدمت مي رسم، در باب کامنتي که اونجا گذاشته بوديد باهاتون حرف دارم :)

سلام. شايد ...

شايد، ولي اگر به جا استفاده بشه، صادقِ، نيست؟ سلامت باشيد خواهرم

راهشون پر رهرو انشاء الله، چي بگم؟ کاش... ولي ننوشتند :) ادبيات من همين جوريه :) بقيه هم ميگند... يه خاطره هم از اين موضوع دارم اگه يادم نرفت مي نويسمش :)

خدا رحمت کند همه ي رفتگان خاک را، و انشاء الله راه شهدا پر رهرو باشه... چي بگم؟ قلم من که توانا نيست، شايد دکمه هاي کيبوردند که توانمندند :) خوشحال ميشم که سر مي زنيد، ديگه کنجکاوي و بازيگوشيهاي بچه ها تو اين سن اغلب بامزه اند، اما چيزي که هست اينه که بلا اجازه نمي داد من کنجکاوي نشون بدم، قبل از نشون دادن کنجکاوي يه بلا سرم مي يومد و تمام! :دي

سلام، خوشا به سعادت همه ي شهدا، واقعاً؟ ابرو و مژه؟ اونوقت به من بيچاره ميگين شيطون؟ من حتي موهام را هم هيچ وقت نچيدم! من از ناراحتي پاي حجله ايستاده بودم، و سيم لخت مهتابي خيلي جلو بود، براي همين دست من باهاش برخورد کرد ... در واقع اشتباه از بزرگترها بود نه از شيطنت من :(

ممنون و آمين

سلام خواهر، آمين، روحش شاد، اميدورام ادامه دهنده ي راهش باشم ... چرا دنياي بچگي پيچيده اس؟ به نظرم خيلي پيچيده نيست، و خيلي دور از درک هم نيست، بعضي از بزرگتر ها نمي خواند درک کنند! قبول داريد؟

سلام، تقريباً تمام گذشته ام با جزئيات تو ذهنم هست، همين الان هم دير فراموش مي کنم... دير هم به دل مي گيرم... فکر کنم شما هم اگر دست به قلم شويد براي نوشتن يکي از خاطراتتون بتونيد با جزئيات بنويسيد، تا تصميم به نوشتن نداريم فکر ميکنيم جزئيات را در ذهن نداريم :) نکته هاي سازندگي به خاطرات مربوط نيستند :)

سلام، از بچه ها کسي درد نداشت! به جز دختر بزرگ دايي شهيد که خيلي بي قرار بود و دختر دومش که در سکوت به سر مي برد. پسر بزرگش هم بيشتر ژست ارشدي داشت تا غم! اي کاش حرف هاتون رو مي نوشتيد، بنويسيد اين طومارتون رو ... نمي دونم، يادمه اون روز منم يه پياله ماست و شکر خوردم ولي الان طعمش تو ذهنم نيست

آفرين بر شما :)