سلام، از بچه ها کسي درد نداشت! به جز دختر بزرگ دايي شهيد که خيلي بي قرار بود و دختر دومش که در سکوت به سر مي برد. پسر بزرگش هم بيشتر ژست ارشدي داشت تا غم! اي کاش حرف هاتون رو مي نوشتيد، بنويسيد اين طومارتون رو ... نمي دونم، يادمه اون روز منم يه پياله ماست و شکر خوردم ولي الان طعمش تو ذهنم نيست