بعله، تقريبا اينا خاطرات مشترکي هستند بين بچه هاي اين دهه. شيوه ي تربيتي اون زمان اين طوري بود :) چي بگم خواهر؟ نه مامان نه اعتراض مي کرد، نه صداي اعتراضش به جايي مي رسيد!

سلام خواهر سعاد، بله تلخِ شيرين داشت اين پست

دايي بچه دوست بود و خصوصا دختر بچه ... خيلي باهامون بازي مي کرد، اما روش هاي تربيتيش بد بود، با اين حال چون باهامون بازي مي کرد خيــــــــلي دوستش داشتيم

عليکم سلام، ممنون که قابل دونسته آي دي گذاشتيد. وبلاگ نداريد؟ دوست داشتم وبلاگتون بيام... چي بگم خواهر؟ بهتر که سکوت کنم ... ديدگاهشون فرق داشت ولي قلبشون مهربون بود، فکر کنم!

گوشواره هاي منم نخ بود! :دي منم گوشواره ي بلند دوست دارم، گوشواره اي که ريز صدايي هم داشته باشه و صداش گوش نواز باشه :) ضرب المثل خوبي ست ...

در مورد مدرسه و مسيرش بيشتر حرف مي زنم، مدرسه ي کنونيم هم تا خونه مسيرش نزديک نبود، تقريبا مسير طولاني را پياده طي مي کردم تا خونه، و از دو خيابون هم بايد رد مي شدم.... شيطون :) اوهوم شيطون بودم!

سلام عمه خانوم، جاجت روا باشيد. دعاگو هستم

سلام خواهر زينب، خوبيد؟ اي کاش ازتون آدرس داشتم ... حمام ... هيع! در لابلاي خاطرات ازش حرف مي زنم... الهي، عزيزم ... نميدونم چرا روزگار ما اين جوري بود! بچه هاي الان رو ديديد؟ مقصرند و هيچ هم نمي شنوند؟

سلام خواهر نرجس، خوبين؟ تا حدود زيادي منظورتونو متوجه شدم اما جهت احتياط توضيح هم دادم D: تو يکي از پست هام در مورد اين رفتارها با هم حرف ميزنيم. علت و انگيزه و خوب و بد بودنش ... :)

سلام، ممنون، همينطوره ... واقعا؟ به نظرت حرص مي دادم؟ به نظرم براي کودکانه هام تنبيه مي شدم، نه براي حرص دادن ... چيزي که بزرگترها درک نکردند.... البته به جز انتقام :دي البته همون انتقام هم نوعي کودکي بود. خيلي از بچه ها رو ديوار نقاشي مي کشند بدون اينکه قصدشون انتقام باشه

عزيزم، چقدر اين کامنت دلنشين بود برام :) الان قيافه ي همون روزهات تو ذهنمه :) چقدر ناز بودي همه دوستت داشتند ... اوهوم گوشواره هات يادمند، نگين فيروزه اش يادم رفته بود الان يادم اومد. تو خودت خود اليزابت بودي آبجي :دي اوهوم اوهوم آبجي حرف گوش کن! دقيقاً قانون مدار ترين مامان دنيا مامان ما بود، يادته؟! اوهوم... يادته؟ همه امون تو اتاقي که تخت آقاجون بود نشسته بوديم، يادته خط هاي آخر صفحه بودم ... :(

سلام آقاي هاتفي، خير نخريدند! من به تعميرش هم دلخوش بودم که انجام نشد! همين اندازه که کليک رنجه فرموديد و تشريف آورديد ممنونم، ببخشيد که وسع ما در پذيرايي به اندازه ي شما نيست و مطالبمون آموزنده و مفيد همچون وب شما نيست :) پيشنهاد خوبيه، ممنون که مطرح کرديد سعي مي کنم در ذهن داشته باشم. لطف داريد شما... ممنون

سلام کزت بانو، خوبين؟ تقريبا همش اومده بود. اون قسمتي که نيومده بود گفته بودم، که چون اونا خيلي داشتند اصرار ميکردند، خواهرم به تته پته افتاد، و چون ما تو تلفن شباهت صدا داريم، خودم گوشي را گرفتم و از خجالت آقاي دکتر دراومدم! هر چي اصرار کرد که ما منتظر ميشيم شما بياين، ما گفتيم راهمون دوره نميشه بيايم، تشريف ببريد خودمون بهتون اطلاع ميديم و اين چنين شد که اون بندگان خدا رفتند که رفتند که رفتند ... چرا برا اين پستم هيچي نداري بگي؟ اصلا گوشواره هاي خودت چه شکلي بود؟ يادته؟ :دي منم اميدوارم ! ممنون از مهربونيت :)

سلام سحر بانوي گرامي، امشب افطاري چي داريم؟ :) ممنون که سر ميزني

بله خب وقتي مداد لاي انگشت هات بگذارند و اشتباه کودکانه ات را لجبازي تعبير کنند، شما هم هيچ وقت هيچ چيز را فراموش نميکني و با تمام جزئيات يادتون مي مونه. بله بچه ها خيلي چيزها را مي فهمند، من هنوز هفت ساله نشده بودم، شش سال و خورده اي سن داشتم، زودتر رفتم مدرسه. آفرين، رفتاري درست، منطقي و عادلانه ... ولي من لجبازي نداشتم، هر آنچه اتفاق مي افتاد از سر فراموشي بود، از سر کودکي، نبايد دويد، مامان دو تا ما داره و ... فقط يک فراموشي ساده. من اون روزها اصلا نمي دونستم لجبازي يعني چي، بزرگترها خودشون به من لجبازي را آموختند، چند سال ديگه لجبازي هايي هم داشتم :) چشم مي نويسم، اينا نکته هايي هستند که از نظر من سازنده اند، اگر بلدشون باشيم و رعايتشون کنيم ...