يارب
سلا
يادمه اون روزها منم همين را ميگفتم : منشين كه دست مرگ ز بندم رها كند / محكم بزن به شانه ي من تازيانه را ؛ اما حالا بريدم ، ميگم خدايا ميشه ما هم يه روز به خودمون بياييم و ببينيم نهانگار يه چيزهايي عوض شده مثل توي فيلم نرگس كه آدم بده آخرش قصر غرورش خراب شد .
بگذريم اميدوارم تو هيچ وقت توي زندگيت نبري و هميشه پر از انرژي ، پر از اميد ، پر از تلاش باشي .
و من الله توفيق