ادامه:

اين هفته که حوصله ي دانشگاه نداشتم، استاد روزهاي چهارشنبه استاد خوبي ست، خوب درس مي دهد و به تو مجال اينکه حواست از درس پرت شود نمي دهد، متين و با وقار، از قضا توجه خاصه هم به اين حقير دارد. نمي دانم چرا، شايد يه وقتي متوجه اشک هاي بي اختيار و درد نهفته در دلم شده! نمي دانم... شايد هم پي به ميل و اشتياقم به درسش برده... اما استاد پنج شنبه ها را دوست ندارم، او نيز شخصيتي ست محترم و با وقار... اما... اما هر بار و هر پنج شنبه... دلم مي خواهد از جا بلند شوم، پيش بروم، يقه ي لباسش را بگيرم، بچسبانمش به ديوار و بگويم ما براي اين انقلاب هزينه کرده ايم... نمي داني به چه سختي خودم را به صندلي ميخ کوب مي کنم و دهانم را بسته نگاه مي دارم. هفته ي پيش داشتم به حضرت زينب فکر مي کردم. او همه چيز و همه کس خود را در راه دين از دست داد. حضرت زينب هزينه ي سنگيني براي اين اسلام پرداخت کرد، آيا پس از واقعه ي کربلا يعني چه بر او گذشت؟ مثلاً وقتي شراب خواري را در گذري مي ديد چه بر احوالش مي گذشت؟ و يا بدتر از اين... بعضي دردها را اشک هم تسکينشان نمي دهد:(

لبريز از حرف که باشيد خودت براي خودت هم کامنت مي گذاري!

طهورا بانو، سلام

يکي دو مرتبه اي که مادرم مرا زد، که خاطره اش در ذهنم مانده، همان که وقتي برادرم رفته بود، آمد و مرا در جارختخوابي زد، اين ها را که مرور مي کنم به مادرم حق مي دهم، حق مي دهم چرا که مـــــــــــــــادرم بسيـــــــــــــــــار درد کشيد. مـــــــــــــــــادرم بسيـــــــــــــــــــــار تنها بود. مادرم غم هاي بسياري داشت. مادرم ... مادرم مادر بود. امروز معناي آن کتک را درک مي کنم. چوب آموزش بود که مادرم زد، چوب پدر چه معنايي دارد؟ چه مفهومي دارد؟ مي دانيد خواهر؟ شما خواننده ها خاطرات مرا تنها خوانده ايد، خيلي از آنها را ديگر به ياد نداريد. و از لابلاي خاطرات من نکات آموزشي، اجتماعي، مذهبي و اخلاقي را شايد درک نکرده باشيد. اما وقتي من خاطراتم را مرور مي کنم. مي يابم که مادرم در فلان زمان و مکان حتي از انتخاب رنگ لباس ها هدف داشته، درس مي داده، ضرب المثل هايش، حرف هايش، شعرهايش... امروز مي فهمم کتک هايي که خوردم، علت خستگي مادرم بود و کم شدن ظرفيتش براي تحمل شيطنت هايم. نه نفرت، نه غيظ، نه خشم از ديگران... اما پدر چه؟ جلوتر بيشتر شخصيت ها را مي شناسيد. نمي دانم چه شد که درد دلم باز شد و اينجا، ذيل اين کامنت اين ها را گفتم... حرف است ديگر، گاهي ميل گفتن داري و مي گويي... گاهي براي طهورا بانو، گاه خواهر، يه وقتي هم براي نرگس بانويي که مدتي ست اينجا نمي آيد...